Terapia psychodynamiczna – skuteczność

Podejście psychodynamiczne zakłada, że życie człowieka kierowane jest w znacznej mierze przez wewnętrzne, nieświadome mechanizmy, ukryte potrzeby oraz nierozwiązane wcześniej konflikty intrapsychiczne. Założenie leżące u podłoża psychoterapii psychodynamicznej głosi, że nie jest możliwe by zrozumieć życie psychiczne osoby kiedy pominiemy refleksję nad jej nieświadomością. Przez “nieświadomość” rozumie się tutaj część aparatu psychicznego, w którym kumulują się nieakceptowane oraz wypierane treści (broniąc tym samym śwaidomą część przeżycia). Zewnętrznym i dostępnym racjonalnemu poznaniu przejawem funkcjonowania nieświadomości są takie akty psychiczne jak np.: marzenia senne, objawy nerwicowe (np. lęki), przejęzyczenia a także czynności pomyłkowe, które po ujawnieniu przez pacjenta stają się przedmiotem analizy. Nieświadome aspekty funkcjonowania pacejnt widoczne są też w relacji psychoterapeutycznej. Jest to także obszar poddawany analizie.

Psychoterapia psychodynamiczna umożliwia leczenie bardzo szerokiego spektrum pacjentów według ICD-10 oraz DSM-V. Wykazano, że psychoterapia jest skuteczna w leczeniu zaburzeń nastroju (m.in. depresji), zaburzeń osobowości, zaburzeń lękowych i pozostałych problemów emocjonalnych. Do tej pory przeprowadzono wiele badań potwierdzających skuteczność psychoterapii psychodynamicznej. Wykazano m.in., że psychoterapia jest metodą nie tylko pomagającą zredukować objawy ale także poprawia funkcjonowanie interpersonalne i społeczne (Shedler 2010). Dodatkowo wykazano, że jest to skuteczna metoda leczenia: zaburzeń osobowości (Clarkin i in. 2007), lęku społecznego (Bögels i in. 2014) oraz zespołu uogólnionego lęku (Leichsenring i in. 2009; Salzer i in. 2011).